Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τον τίτλο της παράστασης; Γιατί «Σπαραγμός μια αφήγηση για…»;
Αλέκος Γιαγκούσης: «Σπαραγμός» είναι ο τίτλος του κειμένου της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, που μαζί με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, είναι τα δύο κείμενα από τα οποία χρησιμοποιούνται αποσπάσματα στην παράσταση. Η αφήγηση για… μάλλον δίνει στο κοινό την ευκαιρία να αντικαταστήσει τα αποσιωπητικά με ό,τι το αγγίξει ή ό,τι αίσθηση του μείνει μετά την παράσταση.
Κρίνα Δαλακλή: Η παράσταση είναι μια αφήγηση για το πένθος. Το πένθος ως βίωμα για τον άνθρωπο είναι ο απόλυτος σπαραγμός. «Σπαραγμός, μια αφήγηση για….» ό,τι σπάραξε/ σπαράζει τον καθένας μας.
Δημήτρης Κακαρόντζας: Σπαραγμός μια αφήγηση για το πένθος, γιατί μέσα από τον θάνατο βρίσκεις τη νέα ζωή, μέσα από το πένθος μαθαίνεις να πέφτεις και να σηκώνεσαι, μέσα από την προσωπικό θρήνο η ζωή γίνεται κινητήριος δύναμη.
Μαρίνα Παπούλια: Ο τίτλος εφορμεί από το τον «Σπαραγμό» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, κείμενο που μας ενέπνευσε στη δημιουργία αυτής της σύγχρονης αφήγησης των Βακχών» του Ευριπίδη. Για μένα τα αποσιωπητικά στο «μια αφήγηση για…» γεμίζουν είτε με το «πένθος» είτε με τη «ζωή». Χαίρομαι όμως που υπάρχουν, γιατί επισημαίνουν την ελευθερία του καθενός μας, που συμμετέχει είτε βλέπει την παράσταση, να δει αυτή την αφήγηση από την σκοπιά που αυτός επιθυμεί.
Κωνσταντίνος Σιώζος: Το ένα σκέλος του τίτλου της παράστασης έχει προκύψει από το έργο «Σπαραγμός» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη πάνω στο οποίο δουλέψαμε σε συνδυασμό με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη για την σύνθεση της παράστασης.
Ποιο είναι το θέμα της παράστασης και τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο κείμενο;
Αλέκος Γιαγκούσης: Το θέμα της παράστασης είναι το πένθος. Όχι, ωστόσο, απαραίτητα το πένθος που προκύπτει απ’ την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, αλλά, πιο γενικά η μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη, έπειτα από κάποιον μεγάλης σημασίας αποχωρισμό. Ένας θάνατος, το τέλος μιας σχέσης, μιας φιλίας, η ενηλικίωση, ακόμα και μια μετακόμιση, κρύβουν μέσα τους μια μορφή πένθους. Δίχως αμφιβολία, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βρεθεί λιγότερες ή περισσότερες φορές σε κάποια τέτοια συνθήκη, επομένως η ευκαιρία να δεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό και έπειτα να την αφηγηθείς, δεν μπορεί παρά να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Κρίνα Δαλακλή: Η παράσταση αφορά στο πένθος. Το πένθος που ενέχει η οποιαδήποτε μετάβαση. Πάντα πρέπει να χάσεις κάτι για να γεννηθεί κάτι νέο. Σε όλα τα στάδια της ζωής μας. Σε κάθε άνθρωπο. Το να κολυμπήσεις σε τέτοια βαθιά προσωπικά βιώματα και να τα αφηγηθείς, δεν μπορεί πάρα να σου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον. Το ίδιο το κείμενο των «Βακχών» φυσικά, αλλά και το έργο «Σπαραγμός» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη που δεν είχα συναντήσει νωρίτερα, κέντρισαν το ενδιαφέρον μου καθώς και η ανάγνωση του Νίκου πάνω στα δυο αυτά έργα.
Δημήτρης Κακαρόντζας: παράσταση ακολουθεί τον μύθο του βασιλιά της Θήβας Πενθέα, από τις «Βάκχες» του Ευρυπίδη το οποίο κείμενο και χωρίστηκε στα πέντε στάδια του πένθους. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το πένθος βρίσκεται παντού μέσα μας και είναι φυσικό και πρέπον να το αποδεχτείς. Ότι θα περάσεις μέσα από αυτόν τον δρόμο στη ζωή σου αναπόφευκτα, τον δρόμο του «σπαραγμού» της ψυχής σου. Με αυτά τα σπαράγματα θα αναγεννηθεί κάτι νέο. Αυτές οι ρωγμές όμως που δημιουργούνται σε κάνουν να κατανοήσεις περισσότερο το «είναι» σου και να κοιτάξεις ενδόμυχα στην ύπαρξη σου, κάτι που μόνο συγκίνηση μπορεί να σου προκαλέσει.
Μαρίνα Παπούλια: Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, πριν από όλα, ήταν ο τρόπος που μιλήσαμε με το Νίκο στην πρώτη συνάντηση. Είχε τόσο αγωνία και τόση θέληση και φαινόταν, που θα δεχόμουν να δουλέψουμε πάνω σε οποιαδήποτε θεματική και με οποιοδήποτε κείμενο είχε κατά νου.
Κωνσταντίνος Σιώζος: Ένα απ’ τα θέματα της παράστασης έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι είναι ο θάνατος αλλά όχι απαραίτητα με την κακή έννοια αλλά και με την έννοια του τέλους μιας περιόδου, μιας νέας αρχής, μιας αλλαγής.
Ποιος είναι ο ρόλος που ερμηνεύετε;
Αλέκος Γιαγκούσης: Νιώθω ότι στη συγκεκριμένη παράσταση, κάπως δεν υφίσταται η έννοια του «ρόλου», καθώς αυτό που γίνεται είναι μια ομαδική και συνολική αφήγηση. Κάθε στιγμή ο ένας/ η μία συμπληρώνει τον άλλον/ την άλλη με σκοπό να οδηγηθεί η αφήγηση ένα βήμα παρακάτω. Ακόμη κι αν υπάρχουν στιγμές που φαίνεται ότι κάποιος/κάποια αποκόπτεται από το σύνολο, ο τρόπος λειτουργίας παραμένει ο ίδιος: να περάσουμε στο επόμενο στάδιο της αφήγησης. Όχι βγαίνοντας από το σύνολο, αλλά αναλαμβάνοντας κάθε στιγμή κάποιο μέρος αυτού.
Κρίνα Δαλακλή: Η σύνθεση της παράστασης βασίστηκε στην αφήγηση μέσω της χορικής λειτουργίας, οπότε δεν υφίστανται ρόλοι. Ο μύθος των Βακχών κινεί εμάς τους πέντε σκηνικά να αφηγηθούμε στην πραγματικότητα, τις δυο όψεις ενός και μόνο προσώπου. Τις δύο αντίρροπες δυνάμεις, αυτήν της συντήρησης και αυτήν της αλλαγής, που ενυπάρχουν, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση και είναι συνυφασμένες με την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο κάθε ένας μας συμπληρώνει τον άλλο.
Δημήτρης Κακαρόντζας: Στην παράσταση δεν ξεχωρίζουμε ρόλους αλλά είμαστε όλοι όλα. Είμαστε ο Πενθέας και ο Διόνυσος σε μια αρμονική συνύπαρξη αυτού του διπόλου που προχωράει μαζί, συγκρούεται και αγκαλιάζεται.
Μαρίνα Παπούλια: Ο ρόλος που ερμηνεύω είναι ο ρόλος του αφηγητή, όπως και οι τέσσερις άλλοι συνάδελφοι.
Κωνσταντίνος Σιώζος: Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο, η σκέψη είναι ότι προσπαθούμε να αφηγηθούμε κάπως όλοι μαζί την ιστορία.
Πώς συνεργαστήκατε με τον σκηνοθέτη Νίκο Μάνεση; Δουλέψατε με κάποια συγκεκριμένη μέθοδο;
Αλέκος Γιαγκούσης: Η δομή της παράστασης, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο θα γίνουν τα πράγματα μέσα σε αυτήν, υπήρχαν ήδη σε μεγάλο βαθμό πριν την έναρξη των προβών. Τόσο η εκτενής έρευνα και ανάλυση της ομάδας των συντελεστών πάνω στα κείμενα της παράστασης, όσο και η επιλογή του σκηνικού και των τεχνικών μέσων που χρησιμοποιούνται, δημιούργησαν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο η αφήγηση καλούνταν να υπάρξει. Συνεπώς, ο τρόπος που δουλέψαμε στις πρόβες, είχε ως κύριο σκοπό να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τη θέση μας μέσα στο πλαίσιο αυτό, για να καταφέρουμε να του δώσουμε ζωή.
Κρίνα Δαλακλή: Η επιλογή του σκηνικού και της μουσικής που λειτουργούν ως αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξης της αφήγησης, καθώς και η εκτενής έρευνα των συντελεστών δημιούργησαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο δουλέψαμε προκειμένου να βρούμε το κοινό και προσωπικό μας αφήγημα.
Δημήτρης Κακαρόντζας: Δουλέψαμε πολύ την ομαδικότητα, την χορικότητα, την σύνδεση και την επικοινωνία μεταξύ μας επί σκηνής, ώστε να είμαστε ένα σώμα αλλά και μια φωνή καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Ακόμη και όταν μιλά ένας είναι σαν να μιλάμε όλοι. Ακόμη και όταν πέφτει ένας είναι σαν να πέφτουν όλοι. Στο τέλος θα σηκωθούμε μαζί και θα προχωρήσουμε αγκαλιασμένοι.
Μαρίνα Παπούλια: Με τον Νίκο ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στις Βάκχες σε ένα ας το πούμε θεωρητικό επίπεδο. Ήταν πολύ σημαντικό και ακόμα περισσότερο ήταν ενδιαφέρον, ότι προσπάθησε να μας μεταδώσει τον τρόπο με τον οποίο αυτός, μετά από την πολύμηνη ενασχόλησή του με το κείμενο αυτό, ανέγνωσε το έργο. Ο τρόπος αυτός είναι αρκετά διαφορετικός από τον τρόπο που συνήθως βλέπουμε τις Βάκχες να ανεβαίνουν και νομίζω ότι αυτή η διαφορετική οπτική, η οποία αποτυπώνεται και σκηνικά, είναι αυτό που ελπίζω ότι κάνει την παράστασή μας να είναι -πως να το πω- αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα.
Κωνσταντίνος Σιώζος: Δεν είχαμε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο δουλειάς, δουλέψαμε πολύ το να αφηγούμαστε όλοι μαζί την ιστορία, δουλέψαμε επίσης αρκετά στο να νιώσουμε οικειότητα ο ένας με το σώμα του άλλου.
Θα θέλατε να μας δώσετε μια αίσθηση από την παράσταση; Πώς είναι το σκηνικό, τα κοστούμια και η μουσική;
Αλέκος Γιαγκούσης: Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να περιγράψω κάποια αίσθηση της παράστασης. Αφηγούμαστε τη συνθήκη του πένθους, τη μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη. Το σκηνικό, τα κουστούμια και η μουσική εξυπηρετούν κι αυτά το σκοπό της αφήγησης, να βοηθήσουν το κοινό να δει τον εαυτό του μέσα σε αυτό που αφηγούμαστε.
Κρίνα Δαλακλή: Νομίζω μου είναι δύσκολο να περιγράψω κάποια αίσθηση από την παράσταση. Μπορώ όμως να πω ότι πιστεύω αφήνει πολύ χώρο και φροντίδα στον καθένα να βρει μέσα της τη δική του ιστορία.
Δημήτρης Κακαρόντζας: Ένας κόσμος «εύθραυστος» από χαρτί φτιαγμένος, προσπαθεί να συντηρηθεί μανιωδώς καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά οι ρωγμές είναι αναπόφευκτες όσο προσεχτικός και αν είσαι, όσο και να αρνείσαι την πραγματικότητα και τη φυσική ροή των πραγμάτων και της φθοράς. Η μουσική «αγκαλιάζει» τα δρώμενα και τα λεγόμενα της παράστασης ως αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης και την πορεία προς το θάνατο και την ανάσταση ημών. Τα κοστούμια είναι λιτά και βγάζουν μια παιδικότητα αλλά προσδίδουν και μια μελαγχολική νότα που βρίσκεται διάχυτη στον ψυχισμό ενός παιδιού αλλά και ενός ενήλικα που φέρει για πάντα μέσα του την παιδικότητα του.
Μαρίνα Παπούλια: Θα δείτε πέντε αφηγητές, πέντε ανθρώπους σε έναν σκηνικό τόπο από σίδερο και χαρτί, τον οποίο προσπαθούν επί ματαίω να συντηρήσουν αναλλοίωτο. Καθώς όμως έρχεται ο μύθος του Πενθέα, από την σοφή φωνή της Αλίκης Αλεξανδράκη, ωθούνται όλοι μαζί προς την ελευθερία. Αυτή η διαδρομή δεν είναι εύκολη, μα είναι λυτρωτική.
Κωνσταντίνος Σιώζος: Το σκηνικό σε αυτή την παράσταση αφηγείται μαζί μας την ιστορία απ’ την αρχή ως το τέλος και είναι ένα απ’ τα βασικότερα στοιχεία της σύνθεσης και λειτουργίας της παράστασης, όπως και η μουσική ενώ το ντύσιμο ενισχύει το ότι είμαστε όλοι ουσιαστικά το ίδιο πρόσωπο σε αυτή την συνθήκη ,σε αυτή την ιστορία.
